dinsdag 12 maart 2013

tekst Hans Wesseling

Grote Arcana
 
0. de dwaas doet wat hij doet en is wat hij is
hij dondert de afgrond in en vindt het universum uit

1. de magiër morrelt aan de morgen, bouwt aan beweging,
bewerkt een bewust Zijn en betast de toekomst

2. de hogepriesteres is het heimwee dat bewolkt,
herinnert zich geheugen en houdt dat geheim

3. de keizerin herkent daar haar evolutie,
haar groei schept evenwicht dat nooit balans bereikt

4. de keizer klopt zijn kleren af, onzichtbaar zwicht hij,
staat stijf in de stof en stort een traan

5. de hogepriester peilt het peilloze,
pijn verpulvert hij en het heil is zijn zachte heelmeester

6. de geliefden geloven hun eigen projecties niet
maar genieten aanzien aandacht aanraking en aanminnig zijn

7. de zegenwagen zuivert het land van elke leer,
verleden is verlies en toekomst telt niet meer

8. gerechtigheid geronnen uit het ooft van oorzaak en gevolg,
blind vertrouwen en bewust beleden ongeloof

9. de heremiet verlicht de verlaten oorden van het oordeel:
dat wat hem geschiedt dat dat ook ons geschiedt

10. het wiel dat waait en wentelt wordt en was,
oneindig draait en droomt en dorst en drijft en buigt en barst

11. de kracht die je ontbreekt, de kracht die je opbreekt,
de kracht die je opsteekt, de kracht die je beweegt, spreekt

12. gehangen, je huis huilt, je voertuig geteugeld,
je kruis kruipt de kuil uit die je zelf gegraven hebt

13. de dood waarvan je denkt dat hij daar is waar je hem verwacht
bedenk: de denker is de doder van het werkelijke

14. gematigdheid, ja want maat is tijd en ruimte:
leven dat zich leren laat en laten dat zich leven laat

15. de duivel doet wat jij niet doet en is wat jij niet bent
en die opduikt wanneer jou de twijfel aan jezelf bekruipt

16. de toren die de troon is van je boterham tevredenheid
en die je niet meer torsen kunt en trots terneder stort

17. de ster die dan gaat stralen en verstopte stukken stilte doorlicht,
is de stem van je (ge)weten die zich horen laat

18. de maan vermant zich, de vrouw vouwt zich open
en je emoties emanciperen keer op keer de omgekeerde wereld

19. en dan wast de zon je zonden en dat is de zonde van de wonden
die je weten van weleer vergeten was te keren tot oud zeer

20. oordeel niet opdat gij niet geoordeeld worde, deel dat oor
en hoor hoe de bazuin bezuinigt op je onbegrip

21. zo wordt dan de wereld het vol-ledig universum terug
zo onthult zich het heel Al in al zijn Niet-igheid
zo duikt de dwaas weer zijn verdomhoek in.

Amen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten